ΤΜΗΜΑ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ

Ο ειδικός στην Επείγουσα Ιατρική γιατρός είναι συνεχώς αντιμέτωπος με κρίσιμες αποφάσεις. Το να διαχειρίζεται ένα περιστατικό σημαίνει συχνά ότι διαχειρίζεται την ίδια τη ζωή. «Οι συγγενείς,να ειδοποιηθούν οι συγγενείς» λέει κάποιος. Είναι νύχτα και κανείς ψυχολόγος ή κοινωνικός λειτουργός δεν «εφημερεύει». Τη δουλειά τους θα κάνουν οι γιατροί. Θα καθησυχάσουν, θα ενημερώσουν, σε κάποιες περιπτώσεις θα ψελλίσουν ένα «λυπάμαι». Και εκεί μέσα στις ματωμένες γάζες και στις ακτινογραφίες στους φωτεινούς πίνακες, ένας πενηντάρης μπαίνει μέσα υποβασταζόμενος από μια γυναίκα. Κρατάει το στήθος του και κοιτάζει με αγωνία τους γιατρούς. Ο καρδιογράφος δίνει την εικόνα του εμφράγματος και το Καρδιολογικό αναλαμβάνει δράση. «Μερικές φορές η νύχτα ξημερώνει δύσκολα» θα πει ένας γιατρός.

Το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου είναι το πρώτο νοσοκομείο της χώρας με αυτόνομο ΤΕΠ, στελεχωμένο με έναν ισχυρό πυρήνα γιατρών πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Εχει αναπτύξει σύστημα διαλογής ασθενών από το 1996 και από το 2008 καλύπτει τους βασικούς τομείς λειτουργίας του με δικό του ειδικευμένο ιατρικό προσωπικό. Ενάμιση χρόνο τώρα έχει μειώσει τα ποσοστά θνησιμότητας και νοσηρότητας και αποτελεί παράδειγμα για το μάλλον χαοτικά ΤΕΠ των περισσότερων νοσοκομείων της χώρας. «Στο τμήμα μας η αναμονή στους βαριά πάσχοντες είναι μηδενική,ενώ στους λιγότερο βαριά πάσχοντες δεν ξεπερνά ποτέ τη μισή ώρα» μας λέει ο κ. Παναγιώτης Αγγουριδάκης, επ. καθηγητής Επείγουσας Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, διευθυντής του ΤΕΠ.

Η Ελλάδα σπεύδει «βραδέως»

Την ώρα που στα νοσοκομεία της Γερμανίας κυκλοφορεί αφίσα με το ερώτημα «Γνωρίζετε ότι ο γιατρός που σας εξετάζει δεν έχει την ειδικότητα της Επείγουσας Ιατρικής;», το παράδειγμα του Τμήματος Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) του Περιφερειακού Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου (ΠΕΠΑΓΝΗ) και η δράση της Ελληνικής Εταιρείας Επείγουσας Ιατρικής (ΕΕΕΙ) επιταχύνουν τις εξελίξεις προς όφελος- κατ΄ αρχήν- των ασθενών και στη συνέχεια και της εξοικονόμησης χρημάτων. Η Γερμανία και η Ελλάδα ανήκουν στη μειονότητα των χωρών της Ευρώπης που δεν παρέχουν την ειδικότητα (ή την εξειδίκευση) της Επείγουσας Ιατρικής, η οποία είναι σήμερα αναγνωρισμένη σε 19 από τις 27 χώρες-μέλη της ΕΕ.

Ψυχή της Επείγουσας Ιατρικής στην Ελλάδα είναι η κυρία Ελένη Ασκητοπούλου , καθηγήτρια Αναισθησιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης έφερε το θέμα στο ΚΕΣΥ το 1983 για να ακολουθήσουν ως και σήμερα επιτροπές επιτροπών- όλες με τα πορίσματά τους. Και ξαφνικά τον τελευταίο χρόνο το υπουργείο Υγείας, αναγνωρίζοντας όλο και περισσότερο την αναγκαιότητα της οργάνωσης των ΤΕΠ, στο πλαίσιο της αναβάθμισης του ΕΣΥ, προκήρυξε πάνω από 80 θέσεις ειδικευμένων γιατρών για τα ΤΕΠ.

Οι «επειγοντολόγοι» είναι σε ετοιμότητα για οποιονδήποτε αριθμό ασθενών, οποιοδήποτε περιστατικό, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας. « Ο επειγοντολόγος είναι και καρδιολόγος όταν πρέπει να αντιμετωπίσει τον εμφραγματία ώσπου να μπει στο εργαστήριο και να του τοποθετηθεί το στεντ» εξηγεί η κυρία Ασκητοπούλου. «Μόνο η στελέχωση των ΤΕΠ με επειγοντολόγους μπορεί να μειώσει τις άσκοπες καθυστερήσεις στην αντιμετώπιση των βαριά ασθενών».

Καθυστέρηση στη διάγνωση και στην αντιμετώπιση του περιστατικού σημαίνει αύξηση θνησιμότητας και νοσηρότητας και περισσότερους ασθενείς στις ΜΕΘ (Μονάδες Εντατικής Θεραπείας), όπου κάθε ημέρα νοσηλείας κοστίζει μερικές χιλιάδες ευρώ. Μελέτη της ομάδας του κ. Αγγουριδάκη το 2004 κατέδειξε ότι περίπου το 30% των εισαγωγών στις ΜΕΘ από το ΤΕΠ μπορούν να αποτραπούν αν αντιμετωπισθούν κατάλληλα στο ΤΕΠ.

Ο κ. Νικόλας Σμπυράκης, χειρουργός με μετεκπαίδευση στην Επείγουσα Ιατρική, επιμελητής ΤΕΠ στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ηρακλείου και γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας Επείγουσας Ιατρικής,εξηγεί γιατί επέλεξε τη συγκεκριμένη ειδικότητα: «Με ρωτάνε γιατί επέλεξα μια “άγνωστη” στη χώρα μας εξειδίκευση.Αυθόρμητα λέω ένα γενικόλογο “έχει ενδιαφέρον”. Πίσω από αυτή την απάντηση όμως υπάρχουν δεκάδες περιστατικά που αποδεικνύουν αυτό που λένε οι ειδικοί: ότι η Επείγουσα Ιατρική είναι ένα “δίχτυ προστασίας”,όχι μόνο για τα συστήματα Υγείας αλλά και κυρίως για τους ίδιους τους ασθενείς.Δεν ξεχνώ την εποχή της εκπαίδευσής μου στη Μελβούρνη μια συνάδελφο που προκειμένου να κερδίσει χρόνο έκανε μέσα στο Τμήμα Επειγόντων καισαρική τομή σε μια μητέρα που μόλις είχε σκοτωθεί σε τροχαίο.Ο αγώνας δρόμου γινόταν για το παιδί,το οποίο τελικά βγήκε ζωντανό.Οι επειγοντολόγοι βλέπουμε τα πάντα.Σε μια εφημερία μπορείς να δεις τόσα περιστατικά όσα δεν βλέπει ένας φοιτητής στη διάρκεια των σπουδών του.Βλέπεις τη ζωή και τον θάνατο.Εκεί που ο άνθρωπος “φεύγει” κάνεις ανάταξη και,αν ανήκει στο 10%,γυρίζει στη ζωή και εσύ γυρίζεις στο σπίτι σου έχοντας σώσει μια ζωή.Χρειάζεται υπομονή,ετοιμότητα,αντίσταση στο στρες αλλά όλα αυτά τα αποκτά ο γιατρός στην εκπαίδευσή του.Το “κρίσιμο” χαρακτηριστικό- για όλους εμάς τους γιατρούς- είναι η διάθεση της προσφοράς.Αυτή είναι μια ιδιότητα “προαπαιτούμενη”».

ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ  ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΡΟΔΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΛΟΓΟ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΣΜΕΝΗ ΠΑΡΑΜΕΘΟΡΙΟ ΠΕΡΙΟΧΗ