ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΡΟΔΙΑΚΟ ΛΑΟ -Αγαπητοί μου συμπατριώτες,
Κλήθηκα να αναλάβω τη Διοίκηση των Νοσοκομείων Ρόδου, Κω και Καλύμνου, σε μια συγκυρία που χώρα αντιμετωπίζει τα σοβαρότερα προβλήματα ύπαρξης της μετά τη δεκαετία του 1950 και το Νοσοκομείο της Ρόδου με υποβαθμισμένη τη λειτουργία του και με τα χειρουργεία κλειστά..
Κλήθηκα όχι σαν ένας ακόμα «εκλεκτός» των κρατούντων για να βολευτώ σε μια θέση εξουσίας, αλλά σαν «λύση ανάγκης» με το σκεπτικό ότι με την εμπειρία μου στο χώρο του Νοσοκομείου την περίοδο 1982-1989 αλλά και με το κύρος μου σαν πρώην βουλευτής της Δωδεκανήσου, ήμουν ένας από εκείνους που μπορούσαν να δώσουν λύσεις στο πρόβλημα, κινούμενος παράλληλα μέσα στα επιτρεπόμενα πλαίσια της πραγματικά ασφυκτικής κατάστασης που βρίσκεται η χώρα. Κλήθηκα, με απλά λόγια να λειτουργήσω το Νοσοκομείο της Ρόδου, το οποίο ο προκάτοχος μου είχε σχεδόν κλείσει λόγω μερικής έλλειψης νοσηλευτικού προσωπικού, χωρίς να μπορώ να προσλάβω ούτε ένα άτομο, με χρέη εκατομμυρίων από παρελθόντα έτη και με σοβαρά μειωμένη –λόγω περιστολής των δημοσίων δαπανών- χρηματοδότηση για το 2012.
Κάθε λογικός άνθρωπος, ο οποίος σκέπτεται τον εαυτό του, την οικογένεια του και τις υποχρεώσεις που έχει, θα απαντούσε αρνητικά, χωρίς δεύτερη μάλιστα σκέψη.
Εγώ δεν το έκανα. Δεν αρνήθηκα, όχι γιατί διψούσα για θέση εξουσίας (την οποία την έχω χορτάσει, την έχω πληρώσει ακριβά και την έχω σιχαθεί) αλλά γιατί έκρινα ότι δεν είχα δικαίωμα να αρνηθώ όταν με καλούν υπό αυτές τις συνθήκες, να προσφέρω τις υπηρεσίες μου σε ένα τόπο που με εμπιστεύθηκε κάποτε και με τίμησε με τη μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να απολαύσει ένας πολίτης, δηλαδή να τον εκπροσωπώ επί οκτώ χρόνια στη Βουλή των Ελλήνων. Για το λόγο αυτό και δέχθηκα να αναλάβω.
Από την πρώτη μέρα της παρουσίας μου στο Νοσοκομείο της Ρόδου, διέγνωσα μια έντονη επιφυλακτικότητα, στα όρια της εχθρότητας εναντίον μου, ίσως επειδή διακήρυξα από την πρώτη στιγμή ότι θα επαναλειτουργήσω «εκ των ενόντων» το Νοσοκομείο, πράγμα το οποίο δεν άρεσε καθόλου σε κάποιους, αφού έτσι αλλοίωνα τα στοιχεία στα οποία είχαν δομήσει τον μέχρι τότε «αγώνα» τους, με αποτέλεσμα από την επομένη κιόλας να αρχίσουν οι «εχθροπραξίες». Σε κάθε εντολή μου που είχε σχέση με την επαναλειτουργία τμημάτων ή κλινικών, ενώ είχα τη σύμφωνη γνώμη της έχουσας και την τελική ευθύνη Ιατρικής Υπηρεσίας αλλά και της φυσικής ιεραρχίας της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας, κατέφθαναν κατά ριπάς στο γραφείο μου αναφορές οι οποίες –στο ίδιο μοτίβο όλες- με προειδοποιούσαν ότι «κινδυνεύουν οι ζωές των ασθενών» και μου επέσειαν την απειλή προσφυγής στον Εισαγγελέα!! Ενώ συγκαλούσα συσκέψεις, στις οποίες φαινόταν ότι συμφωνούσαμε τελικά σε κάποιο πλαίσιο λειτουργίας, μετά τη σύσκεψη κατέφθαναν στο γραφείο μου αναφορές που αναιρούσαν τις συμφωνίες που είχαν γίνει πριν από λίγη ώρα!!
Παρ’ όλα αυτά, κατόρθωσα να επαναλειτουργήσω το Νοσοκομείο, με την πιο απλή κίνηση που θα μπορούσε να σκεφθεί ο μέσος άνθρωπος, δηλαδή με αποσπάσεις νοσηλευτικού προσωπικού από διάφορες άλλες υπηρεσίες του νησιού, το οποίο μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις εκτελούσε αλλότρια καθήκοντα! Οι προηγούμενοι είχαν επιλέξει την ακόμα απλούστερη κίνηση, δηλαδή να κλείσουν τα χειρουργεία και να φθάσουν τη λίστα αναμονής στο 1.600!
Γιατί όμως να υπάρχουν οι αντιπαραθέσεις αυτές σε ένα χώρο όπου για να λειτουργήσει ομαλά, πρέπει να συνεργασθούν αρμονικά πολλά διαφορετικά μορφωτικά επίπεδα;
Επιμένω σε αυτό που πρόσφατα είπα, ότι δηλαδή στο χώρο του Νοσοκομείου οι όποιες αντιπαραθέσεις δεν έχουν ούτε κατ’ ελάχιστο κομματικές, πολιτικές ή ιδεολογικές αιτίες.
Επιμένω ότι οι αντιπαραθέσεις αυτές είναι αντιπαραθέσεις «εξουσίας», της νόμιμης εξουσίας και της «νομιζόμενης εσωτερικής εξουσίας» η οποία κάθε φορά επιδιώκει να αποδείξει ότι έχει το πάνω χέρι. Επιμένω ότι Κάποιοι από τους προκατόχους μου, όχι όλοι, μέχρι να καταλάβουν τι συμβαίνει έχασαν το παιχνίδι και κατάντησαν να εμφανίζονται σαν μαριονέτες και εκπρόσωποι αυτής της «νομιζόμενης εξουσίας». Εγώ δεν κατονόμασα κανένα και δεν έχω ευθύνη στο αν κάποιοι αναγνώρισαν τον εαυτό τους μέσα σ’ αυτούς.
Στη συνέχεια, από την αρχή του μήνα Μάρτη 2012, εκ του λόγου ότι ακόμα δεν είχαν εγκριθεί στα Νοσοκομεία της χώρας οι Προϋπολογισμοί του 2012, δεν μας είχαν χορηγηθεί πιστώσεις με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να προχωρήσουμε σε αναμορφώσεις προϋπολογισμών και σε νέες παραγγελίες υγειονομικού υλικού, φαρμάκων, καυσίμων κλπ, αλλά και επειδή ταυτόχρονα οι εταιρείες που μας προμηθεύουν κήρυξαν «εμπάργκο» σε όλα τα νοσοκομεία, εξ αιτίας του P.S.I. («κούρεμα») που τις επιβλήθηκε στα ομόλογα που είχαν πάρει από το Δημόσιο για την εξόφληση παλαιών οφειλών των νοσοκομείων, άρχισαν να παρουσιάζονται ελλείψεις υλικών και φαρμάκων. Και αυτές, αθόρυβα, με δανεισμούς μεταξύ των Νοσοκομείων της Υγειονομικής μας Περιφέρειας, τις καλύψαμε καταφέρνοντας να λειτουργεί με ασφάλεια το Νοσοκομείο. Την άλλη λύση, την εύκολη, του να κλείσει δηλαδή το Νοσοκομείο (που επί μήνες προαναγγέλλει το πανώ που βρίσκεται στην πύλη ενώ ευγενικά έχω συστήσει πολλές φορές να αποσυρθεί), εμείς δεν την ακολουθήσαμε, μολονότι σήμερα φαίνεται ότι, όποιος το κλείνει εμφανίζεται από κάποιους σαν λαϊκός ήρωας, ενώ όποιος το λειτουργεί γίνεται στόχος επιθέσεων!!!
Και κάτι ακόμα. Το Νοσοκομείο της Ρόδου δεν είναι το μόνο που αντιμετώπισε προβλήματα αυτή την περίοδο. Γνωρίζω ότι όλα τα Νοσοκομεία της χώρας έχουν ακριβώς τα ίδια προβλήματα. Τότε γιατί το δικό μας Νοσοκομείο είναι εκείνο που πανελλαδικά βρίσκεται καθημερινά με αρνητικό τρόπο στην επικαιρότητα; Την απάντηση σας την έδωσα προηγουμένως κατά το ένα σκέλος της. Κατά το άλλο σκέλος θα σας την δώσω στη συνέχεια.
Ύστερα από τα παραπάνω, το δίλλημα το οποίο πρέπει να απαντηθεί είναι το εξής: Να προσπαθήσουμε όλοι με καλή θέληση αλλά και με κάποιες προσωπικές υπερβάσεις να κρατήσουμε ανοικτό και σε λειτουργία το Νοσοκομείο, έστω και με τις όποιες ελλείψεις αλλά με ασφάλεια την οποία εγγυώνται οι κατά νόμο υπεύθυνοι γιατροί με τη συνεργασία και την συνεχιζόμενη υπερπροσπάθεια της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας ή να το κλείσουμε περιμένοντας πότε θα προσληφθούν 10 ή 15 επί πλέον νοσηλεύτριες και μέχρι τότε να αφήσουμε τους Ροδίτες στην τύχη τους, να τους στέλνουμε στις ιδιωτικές κλινικές ή στην Αθήνα;
Ας απαντήσουν ξεκάθαρα στο παραπάνω όλοι εκείνοι που πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο οι ίδιοι κάθονται αλλά και να μας πουν τη ζημιά που ήδη έχουν προξενήσει στον Τουρισμό της Ρόδου με όλο αυτό το αναμάσημα περί μη ασφαλούς Νοσοκομείου, ποιος θα την πληρώσει;
Τέλος ζητώ από όσους κραδαίνουν τη ρομφαία της εύκολης κριτικής (εκτός του χώρου του Νοσοκομείου) να μου απαντήσουν γιατί δεν έγινε πρώτη είδηση ο διαγωνισμός που έγινε πριν δύο βδομάδες για την προμήθεια νέου υπερσύγχρονου Αξονικού Τομογράφου, για τους διαγωνισμούς που γίνονται μέχρι τον επόμενο μήνα για την προμήθεια τελευταίας τεχνολογίας Στεφανιογράφου και Μαστογράφου αλλά και για την αποφασισθείσα προμήθεια Ακτινοθεραπευτικού μηχανήματος; Γιατί να μην αποτελεί είδηση το γεγονός ότι ύστερα από δεκαετίες οι καρκίνοι και τα καρδιολογικά περιστατικά επιτέλους δεν θα μεταναστεύουν στην Αθήνα και θα αντιμετωπίζονται στη Ρόδο με κέρδος πολλές ανθρώπινες ζωές και εξοικονόμηση τεράστιων χρηματικών ποσών από τις ροδίτικες οικογένειες που δοκιμάζονται από τις ασθένειες αυτές, αλλά αποτελεί πρώτη είδηση η έλλειψη για μια ημέρα ελαιολάδου από τα μαγειρεία;
Προεκτείνοντας λίγο τώρα τα παραπάνω στο πολιτικό πεδίο, αξίζει να ξέρετε πόσο έχει βρωμίσει τελευταία εκείνο που κάποτε αποκαλούσαμε «πολιτική». Δεν υπερασπίζομαι κανέναν δεν είμαι οπαδός κανενός, αλλά θεωρώ ανεπίτρεπτο να χτυπιέται καθημερινά το Νοσοκομείο για να χτυπήσουν ένα βουλευτή υπέρ κάποιου άλλου, αποσιωπώντας τις θετικές του ενέργειες και καταλογίζοντας του κάθε αρνητικό μέσα στο Νοσοκομείο, το οποίο μετά μανίας σπεύδουν να αναδείξουν!
Αυτή είναι η δεύτερη αιτία της αρνητικής παρουσίας καθημερινά στην επικαιρότητα του Νοσοκομείου, προέρχεται εκτός Νοσοκομείου και θα την δείτε να εντείνεται όσο πλησιάζουν οι εκλογές. Επειδή όμως κι΄εγώ είμαι «παλιά καραβάνα» στην πολιτική, είμαι έτοιμος να τους ξεμπροστιάσω δημόσια, αν αυτό χρειαστεί. Κλείνοντας θέλω να ξαναπώ και να διαβεβαιώσω όλους σας ότι, όπως σε όλη μου τη δημόσια παρουσία δεν έκανα εκπτώσεις σε μικρότερης ίσως σημασίας θέματα που αφορούσαν τον Ροδιακό και τον Δωδεκανησιακό λαό, το ίδιο και με τη μέγιστη ένταση θα πράξω και στο θέμα αυτό, το οποίο μάλιστα αφορά το δικαίωμα στην Υγεία και τη Ζωή του.
Αν από κοινού, αιτιολογημένα και με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης τους απέναντι στο Ροδιακό λαό, η Ιατρική και η Νοσηλευτική Υπηρεσία αποφανθούν ότι το Νοσοκομείο μας, που η δημιουργία του αποτέλεσε όνειρο για πολλές γενεές, λειτουργεί κάτω από τα προβλεπόμενα επίπεδα ασφαλείας, δεν θα διστάσω να αναστείλω ακόμα και τη λειτουργία του. Κανένας όμως πέρα και έξω από τις δύο αυτές θεσμοθετημένες Υπηρεσίες, ούτε καν η Διοικητική (επίσης θεσμοθετημένη αλλά υποστηρικτική των άλλων δύο) Υπηρεσία, ούτε οι συνδικαλιστικοί σύλλογοι, νομιμοποιείται να αλλοιώνει μια πραγματικότητα για την οποία εκατοντάδες άνθρωποι, παλεύουν νύχτα – μέρα να διατηρούν σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Ξέρω ότι «ανοίγω» πολλά μέτωπα. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω μέχρι τέλους. Πιστεύω όμως ότι οφείλω τουλάχιστον να προσπαθήσω. Το οφείλω σε όλους εσάς που κάποτε με τιμήσατε με τη δική σας εμπιστοσύνη.
Για άλλη μια φορά, ακόμα και τώρα, τείνω χέρι καλόπιστης συνεργασίας και κοινής προσπάθειας σε όλους, ιδίως προς τους Συλλόγους των Εργαζομένων, προς όφελος του ροδιακού λαού, αλλά ταυτόχρονα προειδοποιώ ότι δεν θα ανεχθώ άλλη παραπληροφόρηση ούτε δημιουργία τρόμου, αισθήματος ανασφάλειας στους πολίτες και τουριστική δυσφήμιση του τόπου μας, για «σκοπούς ή στόχους αλλότριους».
Υ.Γ. Και προς τον «συνάδελφο» : Με αυθάδεια και λαϊκισμούς, «κλείνεις» και κατεδαφίζεις, δεν δημιουργείς τίποτα. Το χειρότερο όμως είναι ότι ούτε Δήμαρχος ούτε βουλευτής μπορείς να γίνεις «κλείνοντας». Βλέπεις, αλλιώς θα ήταν τόσο εύκολο!!!
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΣ
