Συνέντευξη στην Πόλυ Χατζημάρκου, Στο Κόκκινο Ρόδου 103,7
Βρέθηκε στο Καστελλόριζο για το αγροτικό του, τον Δεκέμβριο του 2014 και έκτοτε παραμένει εκεί, ο γιατρός Γιάννης Ράντος.
«Αναζητούσα ένα ακριτικό μέρος που θα μου χάριζε συγκινήσεις, ώστε ο χρόνος του αγροτικού να περνούσε όμορφα και να μου άφηνε κάτι» λέει στο Κόκκινο Ρόδου. «Τελικά, βρήκα αυτό που ήθελα με το παραπάνω. Αρχικά, γιατί βρέθηκα σε ένα πολύ ιδιαίτερο νησί και παρέμενα μέχρι να εξοπλιστεί με επάρκεια το ιατρείο σε μηχανήματα και φαρμακευτικό υλικό, έτσι ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζεται μια μεγάλη γκάμα περιστατικών. Στην πορεία, ιδιαίτερα από το περασμένο καλοκαίρι και μετά, λόγω της αυξημένης προσφυγικής ροής, πήρε ένα άλλο ‘χρώμα’ το αγροτικό μου, σα να συμμετείχα κι εγώ σε κάποια ανθρωπιστική αποστολή. Αφού είχαμε δέσει με τις υπόλοιπες υπηρεσίες του νησιού και το παλεύουμε μαζί, θέλησα να μείνω παραπάνω, να προσφέρω όπως μπορώ απ’ το δικό μου μετερίζι».
«Υπάρχει επάρκεια σε διάθεση, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, από τους ανθρώπους που στελεχώνουν τις υπηρεσίες αστυνομίας, λιμεναρχείου κλπ. Από όλους εμάς, υπάρχει μια φιλικά προσκείμενη συμπάθεια στους πρόσφυγες και σιγά-σιγά καταφέρνουμε πράγματα. Προτεραιότητά μας είναι να βοηθήσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους, χωρίς να θεωρούμε ότι μας είναι βάρος ή ένα κακό που μας βρήκε. Αυτή η καλή διάθεση έφερε και την αναζήτηση σε υλικά και περαιτέρω ενίσχυση. Για παράδειγμα, στο ιατρείο, όταν αρχίσαμε να βλέπουμε πως χρειάζεται να δίνουμε φάρμακα στους πρόσφυγες και ότι χρειαζόμαστε περισσότερα υλικά, βρήκαμε δωρητές ή μας βρήκαν οι ίδιοι. Έτσι πλέον έχουμε μια επάρκεια σε ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό έτσι ώστε η δουλειά μας να γίνεται όπως πρέπει, χωρίς να μιζεριάζουμε».
«Αρκετοί ντόπιοι το βλέπουν ουδέτερα ή με αμηχανία το θέμα της διαχείρισης του προσφυγικού. Και εκεί παίζει μεγάλο ρόλο η στάση κάποιων προσώπων στο νησί που θα είναι ταγοί και θα πουν ‘κοιτάξτε, οι άνθρωποι αυτοί είναι αναγκεμένοι, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους βοηθήσουμε’. Οι διάφορες υπηρεσίες και οι διοικητές εκφράζουν μια μετριοπαθή και νηφάλια στάση οπότε και αυτοί που ήταν αρνητικοί αναδιπλώνονται λίγο και το σκέφτονται περισσότερο. […] Δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια, το πρόβλημα πρέπει να το διαχειριστούμε…».
Ποια είναι η εικόνα που κρατάς μέσα σου, όταν μιλάς για το Καστελλόριζο; τον ρωτάω.
«Είναι μια εικόνα που περιέχει και το φυσικό και το ανθρώπινο στοιχείο. Κάποια πρωινά Κυριακής στο καφενείο, να βλέπεις τη θάλασσα γαληνεμένη, πέντε παππούδες με το κομπολόι και το μπαστουνάκι, με τον ελληνικό καφέ και μουσική από τη Μικρά Ασία. Μπαίνουν-βγαίνουν, χαιρετιούνται ήσυχα, με τελετουργία κάθεται ο καθένας στη θέση του… Επίσης, είναι εδώ μια γνωστή σε όλους γιαγιά, η Χριστίνα Νίτη, πάω και τη βρίσκω και τα λέμε. Μια κουβέντα να σου πει, συμπυκνώνεις όλη τη διάλεκτο και την παράδοση του νησιού…».
«Από την πρόσφατη ιστορία του Καστελλορίζου, κρατάω την προσφυγιά του 1943 των Καστελλοριζιών στην Παλαιστίνη (1). Υπάρχουν ζωντανές οι μνήμες από τους μεγαλύτερους στο νησί που μιλάνε για την περιποίηση και την φροντίδα που είχαν εκεί, τους έπαιρναν τρόφιμα, τους παρείχαν σκηνές για να μείνουν… Αυτό είναι τόσο επίκαιρο και ιδιαίτερο. Οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα υποδέχονται Άραβες ως πρόσφυγες, είχαν βρεθεί πρόσφυγες σε αραβόφωνο τόπο. Αυτό καλό είναι να το έχουμε στο μυαλό μας. Άμα αγνοούμε την ιστορία είναι σα να κόβουμε το φυτό από τη ρίζα, και οι ίδιοι θα μαραθούμε, θα παρακμάσουμε, δε θα μπορούμε να λειτουργήσουμε στο μέλλον».
Ο γιατρός έχει και μια έξτρα ιδιότητα, εκείνη του ραδιοφωνικού παραγωγού στο σταθμό του νησιού. Επικοινωνεί με φίλους του, συναδέλφους, που τον ακούνε από διάφορες γωνιές του κόσμου, με σύνδεση τη μουσική και τη βοήθεια της τεχνολογίας.
«Από αυτή την κουκίδα, στην άκρη της Ελλάδας, μπορείς να γίνεις ο συντονιστής μιας μεγάλης παρέας!» σχολιάζει.
Η κουβέντα μας έκλεισε με την ευχή του να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία και τις γύρω περιοχές. «Συχνά μιλάμε για πόλεμο, όταν όμως μιλάς με έναν άνθρωπο και ξαφνικά ξεσπάει σε λυγμούς, καταλαβαίνεις ότι ο πόλεμος είναι ακριβώς αυτό το πράγμα: μια βαθιά πληγή και μαυρίλα. Μακάρι να σταματήσουν όλα αυτά και ο κάθε άνθρωπος να ζει μια ελεύθερη ζωή».
-------------------------------------------------------------
Σημ: (1) Για την ιστορία: Από τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο του 1943, γερμανικά στούκαςαρχίζουν αερομαχίες με τους Συμμάχους, γκρεμίζοντας όσα σπίτια είχανε μείνει όρθια στο Καστελλόριζο και αναγκάζοντας τους λιγοστούς κατοίκους να εγκαταλείψουν το νησί και να βρεθούν πρόσφυγες άλλοι στις τουρκικές ακτές και άλλοι στο προσφυγικό στρατόπεδο Νουζεϊράτ στη Γάζα της Παλαιστίνης. Μόνο η «Κυρά της Ρω», Δέσποινα Αχλαδιώτη, παρέμεινε στην ομώνυμη βραχονησίδα της για να υψώνει κάθε πρωί την ελληνική σημαία.
Βρέθηκε στο Καστελλόριζο για το αγροτικό του, τον Δεκέμβριο του 2014 και έκτοτε παραμένει εκεί, ο γιατρός Γιάννης Ράντος.
«Αναζητούσα ένα ακριτικό μέρος που θα μου χάριζε συγκινήσεις, ώστε ο χρόνος του αγροτικού να περνούσε όμορφα και να μου άφηνε κάτι» λέει στο Κόκκινο Ρόδου. «Τελικά, βρήκα αυτό που ήθελα με το παραπάνω. Αρχικά, γιατί βρέθηκα σε ένα πολύ ιδιαίτερο νησί και παρέμενα μέχρι να εξοπλιστεί με επάρκεια το ιατρείο σε μηχανήματα και φαρμακευτικό υλικό, έτσι ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζεται μια μεγάλη γκάμα περιστατικών. Στην πορεία, ιδιαίτερα από το περασμένο καλοκαίρι και μετά, λόγω της αυξημένης προσφυγικής ροής, πήρε ένα άλλο ‘χρώμα’ το αγροτικό μου, σα να συμμετείχα κι εγώ σε κάποια ανθρωπιστική αποστολή. Αφού είχαμε δέσει με τις υπόλοιπες υπηρεσίες του νησιού και το παλεύουμε μαζί, θέλησα να μείνω παραπάνω, να προσφέρω όπως μπορώ απ’ το δικό μου μετερίζι».
«Υπάρχει επάρκεια σε διάθεση, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, από τους ανθρώπους που στελεχώνουν τις υπηρεσίες αστυνομίας, λιμεναρχείου κλπ. Από όλους εμάς, υπάρχει μια φιλικά προσκείμενη συμπάθεια στους πρόσφυγες και σιγά-σιγά καταφέρνουμε πράγματα. Προτεραιότητά μας είναι να βοηθήσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους, χωρίς να θεωρούμε ότι μας είναι βάρος ή ένα κακό που μας βρήκε. Αυτή η καλή διάθεση έφερε και την αναζήτηση σε υλικά και περαιτέρω ενίσχυση. Για παράδειγμα, στο ιατρείο, όταν αρχίσαμε να βλέπουμε πως χρειάζεται να δίνουμε φάρμακα στους πρόσφυγες και ότι χρειαζόμαστε περισσότερα υλικά, βρήκαμε δωρητές ή μας βρήκαν οι ίδιοι. Έτσι πλέον έχουμε μια επάρκεια σε ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό έτσι ώστε η δουλειά μας να γίνεται όπως πρέπει, χωρίς να μιζεριάζουμε».
«Αρκετοί ντόπιοι το βλέπουν ουδέτερα ή με αμηχανία το θέμα της διαχείρισης του προσφυγικού. Και εκεί παίζει μεγάλο ρόλο η στάση κάποιων προσώπων στο νησί που θα είναι ταγοί και θα πουν ‘κοιτάξτε, οι άνθρωποι αυτοί είναι αναγκεμένοι, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους βοηθήσουμε’. Οι διάφορες υπηρεσίες και οι διοικητές εκφράζουν μια μετριοπαθή και νηφάλια στάση οπότε και αυτοί που ήταν αρνητικοί αναδιπλώνονται λίγο και το σκέφτονται περισσότερο. […] Δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια, το πρόβλημα πρέπει να το διαχειριστούμε…».
Ποια είναι η εικόνα που κρατάς μέσα σου, όταν μιλάς για το Καστελλόριζο; τον ρωτάω.
«Είναι μια εικόνα που περιέχει και το φυσικό και το ανθρώπινο στοιχείο. Κάποια πρωινά Κυριακής στο καφενείο, να βλέπεις τη θάλασσα γαληνεμένη, πέντε παππούδες με το κομπολόι και το μπαστουνάκι, με τον ελληνικό καφέ και μουσική από τη Μικρά Ασία. Μπαίνουν-βγαίνουν, χαιρετιούνται ήσυχα, με τελετουργία κάθεται ο καθένας στη θέση του… Επίσης, είναι εδώ μια γνωστή σε όλους γιαγιά, η Χριστίνα Νίτη, πάω και τη βρίσκω και τα λέμε. Μια κουβέντα να σου πει, συμπυκνώνεις όλη τη διάλεκτο και την παράδοση του νησιού…».
«Από την πρόσφατη ιστορία του Καστελλορίζου, κρατάω την προσφυγιά του 1943 των Καστελλοριζιών στην Παλαιστίνη (1). Υπάρχουν ζωντανές οι μνήμες από τους μεγαλύτερους στο νησί που μιλάνε για την περιποίηση και την φροντίδα που είχαν εκεί, τους έπαιρναν τρόφιμα, τους παρείχαν σκηνές για να μείνουν… Αυτό είναι τόσο επίκαιρο και ιδιαίτερο. Οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα υποδέχονται Άραβες ως πρόσφυγες, είχαν βρεθεί πρόσφυγες σε αραβόφωνο τόπο. Αυτό καλό είναι να το έχουμε στο μυαλό μας. Άμα αγνοούμε την ιστορία είναι σα να κόβουμε το φυτό από τη ρίζα, και οι ίδιοι θα μαραθούμε, θα παρακμάσουμε, δε θα μπορούμε να λειτουργήσουμε στο μέλλον».
Ο γιατρός έχει και μια έξτρα ιδιότητα, εκείνη του ραδιοφωνικού παραγωγού στο σταθμό του νησιού. Επικοινωνεί με φίλους του, συναδέλφους, που τον ακούνε από διάφορες γωνιές του κόσμου, με σύνδεση τη μουσική και τη βοήθεια της τεχνολογίας.
«Από αυτή την κουκίδα, στην άκρη της Ελλάδας, μπορείς να γίνεις ο συντονιστής μιας μεγάλης παρέας!» σχολιάζει.
Η κουβέντα μας έκλεισε με την ευχή του να σταματήσει ο πόλεμος στη Συρία και τις γύρω περιοχές. «Συχνά μιλάμε για πόλεμο, όταν όμως μιλάς με έναν άνθρωπο και ξαφνικά ξεσπάει σε λυγμούς, καταλαβαίνεις ότι ο πόλεμος είναι ακριβώς αυτό το πράγμα: μια βαθιά πληγή και μαυρίλα. Μακάρι να σταματήσουν όλα αυτά και ο κάθε άνθρωπος να ζει μια ελεύθερη ζωή».
-------------------------------------------------------------
Σημ: (1) Για την ιστορία: Από τον Οκτώβριο και το Νοέμβριο του 1943, γερμανικά στούκαςαρχίζουν αερομαχίες με τους Συμμάχους, γκρεμίζοντας όσα σπίτια είχανε μείνει όρθια στο Καστελλόριζο και αναγκάζοντας τους λιγοστούς κατοίκους να εγκαταλείψουν το νησί και να βρεθούν πρόσφυγες άλλοι στις τουρκικές ακτές και άλλοι στο προσφυγικό στρατόπεδο Νουζεϊράτ στη Γάζα της Παλαιστίνης. Μόνο η «Κυρά της Ρω», Δέσποινα Αχλαδιώτη, παρέμεινε στην ομώνυμη βραχονησίδα της για να υψώνει κάθε πρωί την ελληνική σημαία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου