Ενώ η κακοκαιρία «Ελπίδα» πάγωσε την Αθήνα, η απελπισία παγώνει τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο.

Η διάσπαση της παράταξης Εξαδάκτυλου οδήγησε σε απώλεια της πλειοψηφίας. Συνακόλουθα οδήγησε σε αδυναμία να υπερψηφιστούν εισηγήσεις σε σοβαρά θέματα, με αποτέλεσμα μετά από ώρες συζητήσεων ο Εξαδάκτυλος ταπεινωμένος τις αποσύρει, προκαλώντας ικανοποίηση και θυμηδία στους πρώην συνοδοιπόρους που τον εγκατέλειψαν.

Το ζήτημα βέβαια δεν είναι η τύχη του Εξαδάκτυλου και των πέντε που απέμειναν να τον στηρίζουν. Κανείς δε νοιάζεται για δαύτους. Το ζήτημα είναι πως για πρώτη φορά στην ιστορία του ΠΙΣ η εκπροσώπηση της ιατρικής κοινότητας γίνεται με όρους τυχάρπαστους, όρους που καθορίζονται από συμφωνίες ανάμεσα στις νεοδεξιές φατρίες, με εμφανή επιρροή των μεγάλων ομίλων που εξαγοράζουν νοσηλευτήρια, των διαγνωστικών αλυσίδων και των ασφαλιστικών εταιρειών που προσδοκούν να μεγιστοποιήσουν ωφελήματα από τη διείσδυσή τους στο σύστημα υγείας.

Ο ΠΙΣ δε δείχνει πλέον καμία διάθεση να στηρίξει τους γιατρούς κάθε επαγγελματικής σχέσης που εξουθενώνονται, το ΕΣΥ που συμπιέζεται σε σημείο κατάρρευσης, την κοινωνία που αποζητά αποκούμπι εξαιτίας της πανδημίας που παρατείνεται, προκαλώντας χιλιάδες θύματα.

Ετούτη η παρακμιακή κατάσταση δεν πρέπει να παγιωθεί. Στις επερχόμενες εκλογές των Ιατρικών Συλλόγων οι γιατροί πρέπει να σκεφτούν διπλά και τρίδιπλα ποιους ψηφίζουν να τους εκπροσωπήσουν στα ΔΣ και ποιους ως εκλέκτορες στη συνέλευση του ΠΙΣ. Κυρίως πρέπει ν΄ αναζητήσουν προγράμματα και θέσεις που εκφράζουν το μέλλον και τα συμφέροντά τους, σε συμπόρευση με την κοινωνία που αναμένει από την ιατρική κοινότητα σοβαρότητα και συναίσθηση των δυσκολιών που βιώνει.

 

Δημήτρης Βαρνάβας