Νοσοκομειακές λοιμώξεις

Η έξαρση επιδημιών της Νόσου των Λεγεωνάριων σε νοσοκομεία αποτελεί ένα από τα 

μεγαλύτερα προβλήματα της δημόσιας υγείας. Το μέγεθος του προβλήματος είναι δύσκολο  να

προσδιοριστεί κάθε φορά λόγω των πολλών εστιών μόλυνσης. Τα νοσοκομεία αποτελούν 

ιδανικό χώρο για την μετάδοση της νόσου λόγω των ατόμων που νοσηλεύονται και βρίσκονται 

στη ομάδα υψηλού κινδύνου, του μεγάλου αριθμού των ατόμων που βρίσκονται σε ένα χώρο και 

λόγω των παλιών εγκαταστάσεων ύδρευσης που επικρατεί στα νοσοκομεία. Το είδος Legionella

pneumophila εμπλέκεται στα περισσότερα περιστατικά ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων. 

Σχετικά με την ταξινόμηση των ενδονοσοκομειακών λοιμώξεων που προκαλείται από το 

βακτήριο της Legionella, αναφέρονται τρεις ξεχωριστές κατηγορίες (Lee&Joseph 2002).

1. Η καθορισμένη ενδονοσοκομειακή πνευμονία, σύμφωνα με την οποία η Νόσος των 

Λεγεωνάριων εμφανίζεται σε ένα άτομο που βρίσκεται στο νοσοκομείο 10 ημέρες πριν 

την έναρξη των συμπτωμάτων.54

2. Πιθανή ενδονοσοκομειακή πνευμονία,  σύμφωνα με την οποία η Νόσος των 

Λεγεωνάριων εμφανίζεται σε ένα άτομο που έχει νοσηλευτεί 1 έως 9 ημέρες από τις 10 

ημέρες πριν την έναρξη των συμπτωμάτων και η ασθένεια του, είτε συσχετίστηκε με μια 

προηγούμενη επιδημία της Νόσου, είτε αποδόθηκε σε κάποια απομονωμένα στελέχη του 

βακτηρίου που ανιχνεύθηκαν στο σύστημα ύδρευσης του νοσοκομείο την ίδια χρονική 

περίοδο. 

3. Ενδεχόμενη ενδονοσοκομειακή πνευμονία, σύμφωνα με την οποία η Νόσος των 

Λεγεωνάριων εμφανίζεται σε ένα άτομο που έχει νοσηλευτεί 1 έως 9 ημέρες από τις 10 

ημέρες πριν την έναρξη των συμπτωμάτων και η ασθένεια του δεν συσχετίζεται με

κανένα περιστατικό της Νόσου στο νοσοκομείο και χωρίς να υπάρχει αποδεδειγμένη 

μικροβιολογικώς σχέση μεταξύ της λοίμωξης και του νοσοκομείου. 

Η διασωλήνωση, οι πρόσφατες χειρουργικές επεμβάσεις, οι συσκευές αναρρόφησης και 

η χρήση αναπνευστικού εξοπλισμού αποτελούν σημαντικούς παράγοντες κινδύνου για 

ενδονοσοκομειακή πνευμονία.  Οι ρινογαστρικοί σωλήνες από διάφορες μελέτες  έχουν 

αναγνωριστεί ως εστίες μόλυνσης της νόσου σε νοσοκομεία (Blatt et al 1994, Stout&Yu 1997).

Οι ασθενείς που πάσχουν από τη Νόσο των Λεγεωνάριων είναι πολύ πιο πιθανό να έχουν 

υποστεί τοποθέτηση ενδοτραχειακού  σωλήνα ή να έχουν διασωληνωθεί για περισσότερο

χρονικό διάστημα από ασθενείς με άλλου τύπου πνευμονία  (Strebel et al  1988, Kool et al 

1998). Έχει παρατηρηθεί, πως μετά από εμβάπτιση των πληγών ασθενών σε μολυσμένο με 

Legionella νερό, προκαλείται λοίμωξη με άμεση εισχώρηση του βακτηρίου στο τραυματισμένο 

δέρμα (Brabender et al 1983, Lowry et al 1991). Βέβαια δεν υπάρχουν στοιχεία που να 

υποστηρίζουν την εκδήλωση πνευμονίας από μολυσμένο τραύμα.

Παρόλο που έχουν αναφερθεί  περιστατικά σε έγκυες, η εγκυμοσύνη δεν θεωρείται 

παράγοντας κινδύνου για την Νόσο  (Roig&Rello  2003). Οι ασθενείς που βρίσκονται σε 

ανοσοκοκαταστολή, συμπεριλαμβανομένων των ληπτών μοσχευμάτων οργάνων και αυτών που 

υποβάλλονται σε θεραπεία κορτικοστεροειδών, θεωρούνται οι πιο ευπαθείς ομάδες για μόλυνση 

από το βακτήριο της Legionella (Arnow et al 1982, Strebel et al 1988). Το CDC προκειμένου να 

μειωθεί η πιθανότητα μετάδοσης της Νόσου των Λεγεωνάριων σε εγκαταστάσεις υγειονομικής 

περίθαλψης συνιστά μια στρατηγική λήψη μέτρων με  επίκεντρο την σωστή συντήρηση των 

υδάτινων συστημάτων σε νοσοκομεία, την καθολική χρήση διαγνωστικών τεστ στου ασθενείς με 

πνευμονία και την διερεύνηση των εστιών μόλυνσης (CDC 1997)